Grèves en France, Stakingen in Frankrijk.

Rentre Avec Tes Pieds. Zo wordt de RATP, het openbaar vervoer in Parijs, gekscherend genoemd. Kom te voet thuis.

“Paris is always a good idea.” Dat heeft Audrey Hepburn ooit eens gezegd en wordt nog steeds gebruikt om Parijs te promoten. Tuurlijk is Parijs een geweldige stad om te bezoeken en te wonen, tenminste, als je geld genoeg hebt. Dat zeggen de Parisiens tegenwoordig ook zelf.

Vorig jaar hadden we de Gilets Jaunes, de Gele Hesjes. Nu hebben we de stakingen bij de SNCF en de RATP. Dat betekent veel minder treinen en openbaar vervoer in Parijs. Vervelend? Ja!

Het betekent vertragingen met de treinen en de Métro rijdt alleen in de spits. Bussen zijn wel te vinden, maar als je niet van reizen als sardines in blik houdt kun je die ook beter vermijden. Zoek een arrondissement waar je alles te voet kunt doen vanaf het hotel waar je verblijft. De beste plekken zijn het 5e, 6e, 3e en het 4e.

Wat rest? Te voet of Uber. Maar als je Uber neemt is de prijs afhankelijk van het verkeer op dat moment. Dus soms een tientje, een uur later 20 euro. Opletten dus.

Maar goed. Parijs blijft een goed idee. Zeker in de kerst en nieuwjaarsperiode. Neem het gewoon voor lief. Fransen zijn beroepsstakers. Of het nu om de hervormingen van de pensioenen gaat of de parkeerbelasting.

Paris restera toujours Paris !

Ik wens al mijn lezers een gelukkig 2020. Bonne anée 2020 pour toutes et tous !

Het oudste monument van Parijs

Place de la Concorde met de obelisk “L’aiguille de Cléopatra”en de fontaine des Mers.

Wat is het oudste monument van Parijs? De Notre Dame, de Arc de Triomphe? Wel, dat is het monument wat niet echt in Parijs is geboren. Je vindt het op de Place de la Concorde, het grootste plein van Parijs. Ik ben er al honderden keren voorbij gekomen, maar heb eerder niet stil gestaan bij het verhaal achter deze “naald van Cleopatra”.

Het monument dateert uit de 13e eeuw voor Christus en is afkomstig van de tempel van Ramses II uit Egypte. Het is meer dan 3200 jaar oud en dus het oudste monument van Parijs.

Het was een cadeau van Mohammed Ali, de onderkoning van Egypte, in 1830 en deze 20 meter hoge obelisk heeft 3 jaar gereisd op het schip de Luxor om op de plaats van bestemming te komen. De Luxor was speciaal voor deze gelegenheid gebouwd. Koning Louis-Philippe I heeft op zijn beurt een koperen klok aan de vorsten van Egypte cadeau gegeven die nu nog terug te vinden is in de citadel van Cairo.

Dit monument gemaakt van syeniet (een roze graniet uit de Syrische stad Egypte) is een eerbetoon aan de zonnegod Amon . De kolom is op een hoge sokkel gemonteerd en versierd met hiërogliefen van de farao (Ramses II) die deze zuil liet bouwen. Bovenin schittert een bronzen piramide bedekt met bladgoud. De basis bevat fraaie tekeningen van de speciaal gebouwde boot die de obelisk vervoerde en de wijze waarop de obelisk weer rechtop werd gezet, wat ook nog een paar jaar in beslag nam. De obelisk doet dienst als een reusachtige zonnewijzer. Op het plein zijn lijnen gemarkeerd waarop de schaduw van de punt van de obelisk het uur en de datum aangeven. Dat moet ik zelf nog eens uitproberen… Zal de échte tijd, wintertijd zijn.

Het oudste monument van échte Parijse oorsprong, is het Romeinse amfitheater Les Arènes de Lutèce, gebouwd in de 1e eeuw na Christus, in het hart van wat nu Quartier Latin is.

Les Arènes de Lutèce

Willy Ronis par Willy Ronis

In een eerder bericht heb ik al eens geschreven over Willy Ronis. Een opmerkelijke fotograaf die het intieme leven van de Parisiens op een prachtige manier heeft vastgelegd. Willy Ronis un géant de la photographie.

Willy Ronis door Willy Ronis laat je in de loop van de tijd reizen in het aanzienlijke werk van de fotograaf die Belleville en Ménilmontant groot heeft gemaakt.

Zijn teksten begeleiden zijn blik en nemen je mee van de geplaveide straten van het populaire Parijs naar het meest intieme leven van mensen die hij graag zag om het essentiële te vangen.

Nu is er de gelegenheid om 200 foto’s gemaakt in de periode tussen 1926 en 2002 te bezichtigen in het Pavillon Carré de Baudouin, gelegen in het 20e arrondissement van Parijs dat tevens zijn 10 jarig bestaan viert.

Dit is waarom het, net als de vorige, volledig gratis is . Daarom worden er ook elke zaterdag om 15:00 uur gratis rondleidingen door de tentoonstelling georganiseerd.

Al met al de moeite waard om ook eens rond te lopen in het 20e en dit prachtige huis uit de 18e eeuw te bezoeken waar niet veel toeristen de weg naar vinden…

Mooi te combineren met de beroemde begraafplaats Père-Lachaise.

De métro als filmdécor.

Een bijzonder métrostation in Parijs is wel die van Porte des Lilas.

Het station werd geopend op 27 november 1921 als onderdeel van de verlenging van de toenmalige metrolijn 3 van station Gambetta naar station Porte des Lilas. Het was de bedoeling om metrolijn 3 te verbinden met metrolijn 7 in het station Pré Saint-Gervais. Daartoe werden twee stations aangelegd: één voor metrolijn 3 met erachter een keerlus, en een ander bij de aansluiting naar metrolijn 7. Op 28 april 1935 werd het station uitgebreid met perrons langs metrolijn 11.

De aansluiting met metrolijn 7 werd nooit ten volle gebruikt. Tot 1939 reed er een shuttle tussen station Pré Saint-Gervais en Porte des Lilas, op een van de twee sporen. Het andere spoor werd nooit gebruikt. De shuttle kende een korte heropleving bij de testen met de bandenmetro en van de motorstellen type MP51. Dit deel van het station Porte des Lilas werd gesloten en diende later onder andere als filmdecor. Het station kreeg een eigen naam: station Porte des Lilas – Cinéma.

Het is een filmdécor geworden voor verschillende métrostations. De namen van het station worden gewoon veranderd door andere borden op te hangen. Zo ook voor de beroemde film “Le fabuleux destin d”Amelie Poulain. Toen werd het station Abbesses en voor de film “Paris je t’aime” werd het Tuileries. Ook werd er een commercial gefilmd voor Microsoft.

Mocht je interesse hebben; je kunt er filmen vanaf 2h00 tot 5h30 en het kost slechts 17.000 euro per sessie….

 

Onglet de veau aller-retour

Pas geleden was ik met een vriend in Café Louis op de Avenue de Versailles in het 16e arrondissement. Meestal gedurende “happy hour” omdat de geweldige “mojito’s” dan betaalbaar zijn…

Na dit heerlijke drankje keek ik op het bord met daarop de specialiteit van de dag. Tot mijn verrassing zag ik onglet de veau staan. Dat had ik lang niet gegeten.

Onglet, wat is dat ? In Nederlands vertaald heet het longhaas. Onze Vlamingen noemen het ook karweivlees omdat de slachters het stukje mee naar huis mochten nemen na hun karwei. De meeste longhaas komt van het rund maar van kalf is het een stuk malser.

In Nederland is het niet echt bekend, dus je zult het bij de slager moeten bestellen. Echte slagers die zelf het vlees snijden houden het vaak voor zichzelf. Rund of kalf, dat naar eigen smaak. Gewoon allebei proberen dus. Vraag de slager het vlees vast schoon te maken want de nerf in het midden moet verwijderd worden. Om te beginnen hier een recept wat makkelijk is en zonder saus zodat de smaak van het vlees goed tot zijn recht komt. Wel met een beetje kruiden.

Voor 4 personen

• Longhaas : 2 (ongeveer 800 gram)
• Boter : 50 gram
• Cognac : 5 centilitres
• Salie : quelques feuilles (paar blaadjes)
• Vers gemalen peper en zeezout

Boter in de pan, vlees kruiden en met de salie braden 3 tot 4 minuten aan elke kant. (aller-retour) Flamberen met cognac. Simpel maar héél lekker !

Bon appétit !

 

 

 

 

Arago

Als Parijzenaar of gevorderde Parijsganger hoor je hem gelopen te hebben. De nulmeridiaan van Arago die in een rechte lijn van Noord naar Zuid in Parijs loopt, of andersom wat je wilt. Onderweg volg je dan gewoon de bronzen tegeltjes als hierboven. Makkelijk zat toch ? Niet dus….

Er zijn 135 tegeltjes die als kunstproject zijn aangebracht door de Nederlanse kunstenaar Jan Dibbets ter ere van wetenschapper François Arago die had berekend dat de nulmeridiaan dwars door Parijs moest lopen. Later werd dat Greenwich.

Maar goed, ik op stap dus. Eerst de tram naar Cité Universitaire en dan naar boven. Na het eerste tegeltje het kompas in de hand (app op je telefoon) en naar het noorden lopen. Als alles klopt, moet je dan vanzelf die tegeltjes tegenkomen….

Nou, dat valt tegen. Veel tegeltjes zijn namelijk gestolen, dankzij de film “The Da Vinci code” met Tom Hanks in de hoofdrol. Aan het einde van de film zie je hem “the roseline” lopen. Fictie, want die bestaat helemaal niet.

Bij het Luxembourg heb ik er één kunnen vinden, bij de uitgang naar Blvd de l’Observatoire. Die staat bovenaan deze pagina.

Louvre ? Ik heb meerdere malen rondgezocht, niet één gevonden…

Maar goed, de wandeling is aan te raden. Twaalf kilometer wandelen door straatjes waar je niet snel komt. Zo wandel je ook langs St. Sulpice, de kerk hierboven. In de film is daar ook van alles aan de hand, maar in werkelijkheid is het een gewone kerk, zonder geheimen.

De moeite waard om even binnen te kijken. Ik had 36 graden en plein soleil, wat iets minder was, maar toch een mooie dag….

 

Valse panden in Parijs

Je loopt in de prachtige straten van Parijs. Mijmert een beetje wat er achter die prachtige gevels gebeurt. Het is de stad van de liefde, dus een verliefd paar geniet van het leven…

Maar niet alles is wat het lijkt. Trompes-l’œil zijn overal aanwezig. Ook achter deze prachtige gevel.

Le puits de ventilation du RER B au 145, rue La Fayette dans le 10èm

Aan de buitenkant denk je dat het een prachtig gebouwd pand is in de stijl van Haussmann. De ramen, de kleine balcons en de luiken om ’s avonds lekker in het donker en stilte te slapen. Maar als je wat dichterbij komt, zie je dat er geen enkele manier is om binnen te komen. In Parijs hebben we een digicode om door de voordeur te komen en daarna kom je in de hal, waar je aanbelt bij de persoon die je wilt bezoeken. Niemand kan zomaar aanbellen. Maar hier ? Helemaal niets, geen digicode geen bel, rien.

Wat in hout zou moeten zijn is staal, geverfd in een kleur en structuur alsof het hout is. Het is alllemaal nep. Waarom ? Dat heeft alles te maken met de métro.

Achter deze gevels en panden die eigendom zijn van de RATP zitten de ventilatiesystemen van de Parijse métro. Het is een goed bewaard geheim en eigenlijk staat niemand er bij stil. Waarom zou je ook ? Het is tenslotte een gewone straat in Parijs. Geen vierkante blokken met grote ventilatoren, maar verdekt opgesteld om de aanblik van Parijs authentiek te laten. Goed of fout ?

Ik vind het geweldig !

Venezia

Al blijf ik erbij dat Paris “la plus belle ville du monde” is sta ik heus open voor bezoekjes aan andere mooie plekken op onze aarde. In Italië ben ik bekend. Ik heb gewoond en gewerkt in Pompeï en Napels, maar was nog nooit in Venetië geweest. Het moest een keer gebeuren. Meteen maar wat foto’s gemaakt voor mijzelf en om te delen…

Een mooie stad, dat staat buiten kijf. Maar druk ! Je kunt over de hoofden van de toeristen lopen en vooral over de grote groepen. Niet echt sfeerverhogend in kleine straatjes en charmante bruggetjes waar je letterlijk in de file komt te staan. En dat bij 34 graden…

Ken je dat ? In de file staan terwijl je wandelt ? Soort van de Bijenkorf Amsterdam in de week voor kerstmis. De burgermeester van Venetië heeft er genoeg van. Zo hebben nu Venetianen voorrang in het openbaar vervoer en worden grote groepen ingeperkt. Dat moet ook wel, want zo kan het niet langer.

Toch blijft het de moeite waard om te bezoeken. Venetië is uniek. Gelukkig kwam er na de warmte toch een lekker buitje van 5 minuten, waarna de temperatuur flink daalde. Héérlijk !

Paris Zoo humain

Parijs kennen we allemaal van de Champs Elysées en de Eiffeltoren. Maar in 1907 was er nog een mooie attractie. Geen dierentuin maar een mensentuin ! Een mooi vermaak voor de beschaafde mens in het prachtige Bois de Vincennes…

Menselijke dierentuinen zijn een beschamend hoofdstuk in de geschiedenis van de westerse wereld. Tijdens de 19e en 20e eeuw werd de inheemse bevolking van sommige samenlevingen beschouwd als primitief en vaak tentoongesteld in de steden van het westen om de culturele verschillen tegenover de westerse beschaving te benadrukken.

Deze Human Zoo’s of etnologische exposities bestonden in veel steden waaronder Parijs, Hamburg, Antwerpen, Barcelona, Londen, Milaan, New York en Warschau. Ze trokken zo’n 200.000 tot 300.000 bezoekers voor elke tentoonstelling.

De ruïnes van de Paris Zoo Humain kun je vinden, net even buiten de stad, in de regio van Vincennes. Het werd gebouwd in 1907 als onderdeel van de “Jardin d’Agronomie Tropicale” en omvatte zes verschillende dorpen, die alle hoeken van het Franse koloniale rijk; Madagascar, Indochina, Soedan, Congo, Tunesië en Marokko weergaven.

 

Meer dan een miljoen bezoekers bezochten de menselijke dierentuin van mei tot oktober 1907, waarna de tentoonstelling was afgelopen. De lokatie werd gesloten van de buitenwereld en de gebouwen, waar mensen als dieren werden behandeld, raakten in verval. In 2006 zijn de ruïnes weer opengesteld voor publiek.

.

Heb je na je bezoek aan Parijs ook iets nieuws te vertellen…

Hipshots

Toen ik ooit docent was op de Fotoacademie, hadden we een leuk onderdeel voor de eerstejaarsstudenten. Het maken van hipshots, wat zoveel betekent als fotograferen vanuit de heup, zonder precies te weten wat het resultaat wordt. Om meer gevoel met je camera te krijgen en ook, dat is het leuke, fotograferen zonder dat iemand het in de gaten heeft. Dat kan tot verrassende resultaten leiden. Immers, alles en iedereen die je fotografeert heeft niets in de gaten en mensen gedragen zich natuurlijk. Bovenstaande hipshot maakte ik in Quartier Latin. De foto beneden vanuit een rijdende métro.

Er zijn ook fotografen die bijna niets anders doen zoals Edgar Diaz, maar het leuke is om het zelf eens te proberen. Je kunt het met je spiegelreflex proberen, loshangend aan je schouder, maar ook met je smartphone, minder opvallend. Gewoon proberen en thuis lekker kijken naar wat je gemaakt hebt. Spannend en leuk !