Il est cinq heures

Il est cinq heures. Ik lig in mijn bed. Ik wil slapen, want slapen doe je ’s nachts. Ik draai naar links, op mijn rug even en dan naar rechts. Ik denk aan mijn werk, mijn relatie, aan de rekeningen die ik nog moet betalen, ik kan niet slapen.

Op dat moment woonde ik aan een avenue die parallel loopt aan de Seine in Parijs, de avenue de Versailles.  Wat kun je dan doen? Ik ging naar Abdel, de eigenaar van “La Perle de Versailles” voor de oplossing. Abdel is 24 uur per dag open. Waarom ? Dat vroeg ik hem ook. ‘Omdat je iedere nacht idioten hebt die denken mooie vrouwen te versieren met een fles champagne die ik hier in de koeling heb staan. Dan komen ze met een taxi langs en nemen ze flessen champagne mee…’

‘Oh zo, doe mij maar een klein flesje rood.’ ‘Kun je weer niet slapen ? ‘ Vroeg Abdel. ‘Nee, even niet.’ Abdel had een klein ding niet begrepen, zijn “parfum d’amour” kon je op afstand ruiken.

Ik liep naar de Seine, naar de kade. Daar heb je ze. In de holtes onder de bruggen slapen ze. Ze zijn het probleem van Parijs en niemand wil iets met ze te maken hebben. Je raadt het al, het zijn de “clochards”.

Ik had zoiets van niets aan de hand dus ik riep ‘Ça va vous ?’ ‘Oui !, hoorde ik  ‘Et vous ?’  Tja, dacht ik, midden in de nacht, kan niet slapen, kutbui, dus ik antwoorde ‘Pas trop’ !

‘Venez’ zei de stem onder de brug. We deelden mijn en zijn wijn en hadden prachtige gesprekken. Ik heb niet meer geslapen, maar heb die nacht een vriend gevonden en ik zie hem nog steeds.

Denk met Noël even aan deze mensen. Ik ben er ook één geweest…

Pour écouter et regarder !